Cynder, w samobójczej misji!

I udało się! Po kilkunastu minutach jesteście bardzo głęboko. Ziemia nad wami się zamyka i macie mnóstwo przestrzeni

Wow... Zerkam na ziemię nad nami z lekkim przestrachem
- Mówiłam już, że nie przepadam za zamkniętymi pomieszczeniami? - chrząknęłam cichutko. Bardzo cichutko

- Nie mówiłaś, mogłaś uprzedzić - kładzie się wygodnie na skale i zamyka oczy. Tu czujesz się już bezpiecznie

No pewnie bym mogła... Gdybym wcześniej wiedziała. Zwijam się w kulkę tak blisko tej jego skały jak się da, ale bez przesady i też próbuję się zdrzemnąć

Wziął Cię na grzbiet jeśli jesteś jako człowiek. Ma wygodne futro.... Budzisz się... Nie wiesz kiedy. Ale dość duszno się tu zrobiło

Przeżyję jakoś... Przełykam ślinę i zamykam oczy chcąc się stąd wynieść najszybciej, jak się drzemnę to jakoś poleci. Wtulam się w futro mężczyzny. Przynajmniej miękko

I budzisz się następnego dnia zadowolona i wyspana. Było zdecydowanie bardzo miło. - Jak tam? - facet ziewa pod Tobą

-[b] Jakoś przeżyłam... Jesteś miękki i ciepły w tej formie - drapię go po głowie, a potem schodzę spokojnie

Zacharczał, ale tak z zadowoleniem na to... - Fajne... - po chwili podnosi się też i przeciąga się zachwycony. - No dobra, co tam chcesz robić dzisiaj? - spytał się na luzie.

- Wyjść stąd - parsknęłam od razu - Im szybciej, tym lepiej dla mnie. Chcę na świeże powietrze i do słoneczka. Wężowilki nie lubią być zamknięte w ciasnej przestrzeni!

- No to trzeba zobaczyć co tam się dzieje... - Robi po chwili tunel prowadzący was do góry. Kawałek znowu będzie.

Trudno... Tuptam od razu w stronę tunelu chcąc się wydostać jak najszybciej. Ciekawe co nas tam czeka... Mam wrażenie jednak, że to nie było normalne

I widzicie... Cała okolica jest doszczętnie zdemolowana, ale przynajmniej wokół brak żywego ducha... I wszędzie płynie woda, koryto rzeki pewnie też zostało jakoś naruszone i ta teraz musi zrobić sobie nowe... - O cholera... - powiedział facet.

- Co się tutaj stało? - opadła mi szczęka. Skoro brak żywego ducha, to zwierząt pewnie też. Uciekły, jak wyczuły zagrożenie... Rozglądam się
- Woah. To wygląda okropnie... Gorzej niż się spodziewałam - przyznałam cicho -Co teraz?

- Wynosimy się stąd - powiedział i poszedł spróbować odkopać choć część swoich rzeczy. Trochę mu przykro z tego co widzisz.

- Jasne... - rzuciłam cicho. Nie dziwię mu się - gdyby to samo stało się z moim dmem też byłabym chyba załamana. Pomagam mu z rzeczami jak mogę. Ja, całe szczęście, mam tylko torbę i pamiętnik w niej... Westchnęłam
- Gdzie zamierzamy pójść? - pytam

- W sumie to myślałem o kraju ziemi - powiedział. - Tam mam pobratymców mimo wszystko, a trochę czasu minęło... Wspaniałe ziemie, przepełnione znajomą siłą... - Rozmarzył się trochę. I po chwili jest gotowy.

Uśmiechnęłam się lekko
- Cóż... Byłoby super zobaczyć inną kulturę. Pójdę z Tobą, ale potem wracam. Muszę znaleźć nauczyciela magii ognia, mimo wszystko. Trochę to niebezpieczne mieć moc i nie potrafić jej kontrolować - rzuciłam po chwili namysłu