Piękna i Bestia - Gra ShadowNova

Obudziło was rano ćwierkanie ptaszków za oknem. Oboje byliście wyspani oraz zadowoleni. Nie ma nic lepszego, niż porządny wypoczynek, prawda? Dokładnie. Candy leniwie przeciągnęła się na dywanie, ziewając potężnie. Zegar na ścianie wskazywał, że już 9. Wypadałoby zrobić śniadanie, a potem... Właśnie, co potem? Jaki masz plan dnia? Jedyne, co na pewno będziesz musiała zrobić, to iść na zakupy. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o ubrania, bo przecież większość była w rozpadającym się zamku... I w sumie masz tylko to, co na sobie. To nie brzmi zbyt optymistycznie, zważywszy na to, że Tresh ma dokładnie ten sam problem...

- Dzień dobry - ziew i podnosze się. - No dobra, mamy jakiś sensowny fundusz na zakupy? - spytałam się demona po chwili namysłu i spojrzałam po sobie. Pewnie niezbyt świeżo mi przez te ubrania mimo faktu, że wczoraj wzięłam porządny prysznic, prawda? Po chwili ruszam do kuchni by zrobić śniadanie, jeśli mama jeszcze nie zdażyła tego zrobić. No i nasypuję Candy karmę do miski. Pewnie też jest nieźle głodna przez ostatnie wydarzenia i w ogóle.

No, ubrania nie wyglądają najlepiej. Z drugiej strony przynajmniej nie cuchną... jeszcze. Tresh pocałował Cię w policzek
- Wiesz, skarbie... Coś tam przy sobie mam, ale większość jest w skarbcu, w stolicy - przyznał się bez bicia. Candy oszamała karmę niemal z miską i przytuliła się do Ciebie ogromnym łbem. Twoja mama chyba jeszcze spała, za to Twoich uszu dobiegł znacznie oddalony, lecz znajomy ryk, wpadający przez otwarte okno. Tresh stanął jak sparaliżowany
- Słyszałaś...? - zapytał cicho. O tak, z pewnością nie mogłaś tego nie usłyszeć. Ta wielka, wiecznie sfochowana bestia i najlepszy przyjaciel Tresha jest gdzieś w pobliżu...

- Yup, słyszałam, fochmistrz się odezwał - powiedziałam do demona, wcinając kanapkę, zrobiłam zapas kanapek dla siebie i dla demona, choć w tej chwili podejrzewam, że od razu będzie chciał ruszyć w stronę, gdzie był Entei. Przynajmniej on wraca, ja Slepinira już kawał czasu nie widziałam, co mnie smuci w sumie, że tylko niechęć do demona go tak odpycha, a przecież ten się zmianił.

I faktycznie, demon nawet nie spojrzał na kanapki. Za to spojrzał przez okno
- Muszę go znaleźć - mruknął, zaciskając dłonie w pięści - Jak śmiał nas zostawić? Nie spodziewałem się tego po nim... Nie po nim! - warknął, rozeźlony. Choć tak naprawdę to nawet on nie pamięta, co się stało po tym, jak zemdlał... Kanapki smakowały wyśmienicie, dopóki ryk nie powtórzył się gdzieś dalej. Tresh zerknął na Ciebie
- Idziesz ze mną? - zapytał. Candy podniosła się z ziemi patrząc na Ciebie pytająco

- No nie wiem, może coś się stało... A nie pamiętamy - spakowałam na szybko kanapki do pojemnika, wrzuciłam go do torby. - No to chodźmy! - zadecydowałam i ruszam w takim razie z towarzystwem tam, gdzie prowadzą nas ryki... Ale zaraz, czy tak głośne ryki Entei czasem nie niosą z sobą ryzyka utworzenia wulkanu gdzieś w okolicach?

Albo wybuchu innego gdzieś na świecie. Owszem, tworzą... Ale kto wie, może Entei umie to kontrolować, albo coś?
Ruszyliście w stronę odgłosów pokemona. Godzinę później usłyszeliście kolejny ryk, tym razem niedaleko. Docierając na miejsce usłyszałaś również łamanie drzew i warkot innego pokemona. Entei z kimś walczył. Dlaczego? Co się stało? I nagle widzisz... Entei walczył z jakimś dzikim pokemonem, a za legendą... Stał człowiek, trzymający Ultra Ball... To by naprawdę wiele wyjaśniało. Żaden z nich jeszcze was nie zauważył

Ale że co, Entei ma trenera od teraz? No cóż i tak się skończyła ich gadka z "przyjaciół się nie łapie do pokeballi, więc Entei jest wolny"... Spojrzałam na demona niepewnie w tej sytuacji. Co on ma zamiar teraz zrobić? Chyba lepiej bym tu się nie wtrącała...

Widzisz, że Tresh chyba zaraz wyjdzie z siebie i stanie obok... Jego oczy zrobiły się czarne. Jego przyjaciela "miał" jakiś... człowiek. To tym bardziej ubodło jego demonie ego. Nie patrząc na pokemona ruszył prosto ku mężczyźnie
- TY! Wypuść go w tej sekundzie! - warczenie demona zdmuchnęło część zaschłych liści z drzew nieopodal, taką miało moc. Dziki pokemon korzystając z okazji uciekł, a sam Entei spojrzał na niego zaszokowany
-Tresh... - usłyszałaś wzruszony ton pokemona. Człowiek spojrzał zaskoczony na niego. Był jednak albo zbyt pewny siebie, albo zbyt głupi, bo schował ball do kieszeni bluzy i uśmiechnął się
- Och, ktoś jest zazdrosny, że złapałem legendę? No, leżał sobie, wykończony, to uznałem, że ktoś jest głupi, że go nie złapał, i to zrobiłem. A teraz spadaj, bo Cię nim poszczuję! - powiedział pewny siebie. Entei warknął pod nosem
-Zapomnij, smrodzie! - ryknął rozzłoszczony

- Entei to przyjaciel mojego męża, Tresha, więc radzę Ci go wypuścić tak jak o to prosi... Póki co prosi... - powiedziałam do faceta tylko zjeżona. I stawiam na głupotę tego mężczyzny tak w sumie... Ale przynajmniej demon może pomyśli o pokeballu dla Entei jako zabezpieczenie przed pochwyceniem przed innym trenerem... Ale był osłabiony, ciekawe w takim razie co się podziało.

Mężczyzna spojrzał na Ciebie i uśmiechnął się
- Niech będzie... Jak go chcecie, to go sobie wygrajcie. Wyzywam jedno z was na bitwę pokemon - wyszczerzył się. Czyli jednak głupota. Tresh spojrzał na Ciebie
- Ja nie mam pokemonów... - chrząknął lekko zmieszany - Czyli mogę mu zrobić krzywdę? - cóż, na pewno tego by bardzo chciał... Candy pacnęła Cię łbem, poszczekując cicho i przyjmując bojową postawę. Ona też chciała odzyskać przyjaciela...

- No dobra, Candy, to ruszaj na przód - powiedziałam do swojej samicy. I czekam na chłopaka jak ustawią się do walki w takim razie. Entei i tak pewnie jest zmęczony i nie będzie zbyt chętnie walczył... No ale zobaczymy. Czekam na ruch tego idioty. *i za co walka D:*. - Dam radę... Jakoś - powiedziałam do demona.

<*na zachętę? :* I bo mnie ząb boli>

Entei tymczasem wrócił do kuli... Mężczyzna wytypował do walki Decidueye. Kompletny idiota...
- Ty zaczynasz - powiedział pewny siebie. Tresh stanął obok Ciebie, gdy Candy skoczyła do przodu, mierząc sowę złym spojrzeniem. Samica była gotowa do boju.

Yup... To zdecydowanie... Idiota kompletny. Typ Dark ma przewagę nad nim... No ale co zrobić, idioci sami się rodzą jak to mówią. - No dobra Candy, zacznijmy w takim razie od Flamethrower! - powiedziałam do swojej samicy. Tego facet na pewno się nie spodziewał. - Zaraz po tym popraw ładnie Dark Pulse, a następnie Fire Blast! - wydałam kolejne komendy ofensywne.

On nie... Ale sowa chyba już tak, bo wystrzeliła do góry, odpowiadając Leaf Storm, które tylko cudem ominęło Absol. Samica wyskoczyła w górę, uderzając celnym już Dark Pulse, które wyrzuciło sowę na ziemię. Fire Blast niestety nie trafił w cel, za to Low Sweep, które znała sowa, już owszem. Pokemony mierzyły się spojrzeniem, oba zdeterminowane, żeby wygrać.

Odetchnelam głęboko. - Absol, użyj teraz Razor Wind a zaraz później Fire Blast po raz kolejny! Pilnuj się i staraj się robić uniki! Jak tylko będziesz później znowu gotowa to zaatakuj swoim Dark Pulse a później znowu Fire Blast

Fire Blast, gdyby trafił, przechyliłby szalę zwycięstwa na Twoją korzyść. Niestety, znów spudłował. Cała reszta ataków jednak trafiała prosto z coraz bardziej zmęczoną sowę, która nie przestawała atakować Low Sweep oraz Leaf Storm. Czyżby znała tylko te dwa ataki? Jeżeli tak, to jej trener był jeszcze głupszy, niż na to wyglądał. Candy wyglądała całkiem nieźle, w przeciwieństwie do zziajanej Decidueye

- Świetnie Ci idzie Candy! Dasz radę! Użyj znowu Flamethrower i zaraz po tym Fire Blast, a na dobitkę jeszcze właśnie Dark Pulse! W końcu wygrasz! - dopinguje ja. Ale naprawdę debil musi być z tego faceta w takim razie...

Debil jak nic. Decidueye po kolejnym Flamethrowerze padł jak ścięty, a mężczyźnie zrzedła mina. Tresh spojrzał na niego
- Pokeball - zażądał rozzłoszczony już do granic możliwości, wyciągając dłoń. Ten uznał chyba, że ucieczka z Entei nie ma zbyt wielkiego sensu i z westchnieniem załamany oddał ball psa, a potem oddalił się szybko wraz z sobą na rękach. Tresh natychmiast wypuścił Enteia i się do niego przytulił
- Dobrze Cię widzieć, przyjacielu - o proszę, jaka raptowna zmiana zdania...

- Jaka nagła zmiana nastawienia - powiedziałam do demona tylko rozbawiona i obserwuję całe to zajście. - I przynajmniej Ball będzie dla was zabezpieczeniem przed takimi właśnie sytuacjami... Możesz go nawet schować do skarbca a entei nadal będzie sobie biegał - powiedziałam zadowolona.

Tresh zmrużył oczy patrząc na Ciebie
- Hej, ja się cały czas cieszyłem, że Entei wrócił - burknął rozzłoszczony tym, że mu to wypomniałaś - A poza tym sam sobie świetnie poradził. No zobacz, znalazł nas w końcu, nieprawdaż? - zapytał ucieszony drapiąc psiaka za uszkiem

- No dobra dobra - uśmiecham się na to rozbawiona i przytulam obydwoje po chwili. - Wracamy do domu? Candy jest zmęczona - przytulam też samiczkę po chwili i ciagne ich do domu. Entei dostał kanapki. Pewnie jest głodny

- Dzięki, śliczna. I jemu też podziękuj, bo jeszcze parę dni i miałbym morderstwo na łbie - rzucił Entei spokojnie ciamkając kanapkę. Tresh cały czas trzymał rękę na jego boki, a Candy dumna z siebie domagała się pieszczot, nie odpoczynku. Małe przylepy... W domu czekała już Twoja mama, nieco... wystraszona niezapowiedzianym zniknięciem wszystkich

- Sorki mamo, nagły alarm był - powiedziałam do niej z uśmiechem. - Ale odzyskaliśmy Entei, znaczy Tresh odzyskał, jakiś trener znalazł go wykończonego i go złapał - wyjaśniam jej i ją przytulam. - Ale tak to wszystko super, Candy była genialna - podsuwam jej jadalny gryzak po chwili.

Od razu zabrała się za ciamkanie z zachwytem. Entei spojrzał na Twoją mamę, a ona o mało nie zemdlała. Pies zaśmiał się cicho i dla pokazania, że jest przyjazny, machnął lekko ogonem. Ubyło mu trochę majestatu przez to złapanie... Potem jednak spojrzał na Ciebie
- Powiedz o tym komuś, a przysięgam, że skończysz jak ten gryzak - ostrzegł poważnie